Ο Ήλιος είναι ένα αστέρι που κρύβει πολύ καλά τα μυστικά του μέσα στο εσωτερικό του. Σήμερα πιστεύουμε ότι είναι ένας αεριώδης αστέρας που το μεγαλύτερό του μέρος αποτελείται από αέριο υδρογόνο και ήλιο. Η μέση πυκνότητα του είναι μικρότερη από αυτήν της Γης. Στην επιφάνεια του Ήλιου παρατηρείται ένα περιοδικό φαινόμενο, αυτό των ηλιακών κηλίδων, το οποίο επαναλαμβάνεται κάθε 11 χρόνια και συνδέετε με την αναστροφή των μαγνητικών πόλων. Ο συνολικός κύκλος του φαινομένου διαρκεί 22 χρόνια. Είναι λοιπόν προφανές ότι στο εσωτερικό του ήλιου κάποιο περιοδικό φαινόμενο δημιουργεί αυτήν την συμπεριφορά και προφανώς πρόκειται για ένα φαινόμενο περιστροφής. Όπως παρατηρούμε στο παραπάνω σχήμα, η εμφάνιση των ηλιακών κηλίδων είναι συμμετρική σε σχέση με τον ισημερινό, που σημαίνει ότι οι ηλιακές κηλίδες βρίσκονται αντιδιαμετρικά ενός μαγνητικού άξονα. Εάν λοιπόν εμφανιστεί μία ηλιακή κηλίδα στο βόρειο ημισφαίριο, πρέπει να περιμένουμε την εμφάνιση της αντιδιαμετρικής ηλιακής κηλίδας στο νότιο ημισφαίριο μετά από 13 έως 17 ημέρες δηλαδή στο μισό χρόνο μιας ηλιακής περιστροφής, και σε ίσα γεωγραφικά πλάτη από τον ισημερινό του. Κατά τη γνώμη μου στο κέντρο του ήλιου υπάρχει ένας περιστρεφόμενος αστέρας νετρονίων, ο οποίος κατά μήκος του άξονα περιστροφής του εμφανίζει ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο. Ο άξονας περιστροφής του εσωτερικού αστέρα νετρονίων παρουσιάζει μία μεταπτωτική κίνηση γύρω από τον κανονικό άξονα περιστροφής του ήλιου. Οι ηλιακές κηλίδες αποτελούν τα σημεία τομής, του άξονα περιστροφής του εσωτερικού αστέρα νετρονίων και κατ επέκταση του μαγνητικού άξονα αυτού, με την επιφάνεια του ήλιου. Έτσι όταν η γωνία μετάπτωσης είναι μικρή και πολύ κοντά στους πόλους του ήλιου, η ταχύτητα της μετάπτωσης είναι μικρότερη, ενώ όταν ο άξονας πλησιάζει προς τον ισημερινό του ήλιου, η ταχύτητα είναι μεγαλύτερη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργείται μία διαφορική περιστροφή στην επιφάνεια του ήλιου. Όπως γνωρίζουμε η περίοδος περιστροφής στους πόλους είναι μεγαλύτερη ( 33,5 ημέρες ), από ότι στον ισημερινό ( 25,6 ημέρες ). Kατά την περιστροφή του μαγνητικού άξονα του ήλιου, το επιφανειακό αποτύπωμα του που είναι οι ηλιακές κηλίδες, δεν παρασέρνει μαζί του και το πλάσμα της επιφάνειας του ήλιου, αλλά το διασχίζει όπως ακριβώς διασχίζει μία βάρκα την θάλασσα. Έτσι παρατηρείται κατά μήκος της διαδρομής του, ένας συνεχόμενος στροβιλισμός και μία διαταραχή με μικρότερες και μεγαλύτερες ομάδες κηλίδων. Αν αντιπαραθέσουμε τα δύο παρακάτω διαγράμματα μεταξύ των ετών 1975-2010, θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχει μία πολύ καλή ταύτιση μεταξύ της θέσεως των μαγνητικών πόλων (πρώτο διάγραμμα) και της θέσεως των ηλιακών κηλίδων του Ήλιου. Επίσης από το πρώτο διάγραμμα, είναι εμφανής η αναστροφή των πόλων κάθε 11 χρόνια και η ολοκλήρωση του κύκλου κάθε 22 χρόνια. Επίσης ένα άλλο φαινόμενο που παρατηρείται είναι η αναστροφή των πόλων. Και αυτό το φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί με την θεωρία της μετάπτωσης του μαγνητικού άξονα. Ο μαγνητικός άξονας καθώς αυξάνει τη γωνία μετάπτωσης, αναστρέφεται πλήρως σε χρόνο 11 ετών και στη συνέχεια ξεκινάει ένας νέος αντίστροφος κύκλος, με αποτέλεσμα να επανέρχεται στην αρχική του θέση μετά από 22 χρόνια. Αυτή η απεικόνιση δείχνει τη θέση των μαγνητικών πεδίων του ήλιου από τον Ιανουάριο του 1997 έως τον Δεκέμβριο του 2013. Οι γραμμές του πεδίου με πυκνή δραστηριότητα: Οι μωβ γραμμές δείχνουν πού το γενικό πεδίο του ήλιου είναι αρνητικό και οι πράσινες γραμμές δείχνουν πού είναι θετικό. Μια περιοχή με περισσότερα ηλεκτρόνια είναι αρνητική, η περιοχή με λιγότερα χαρακτηρίζεται ως θετική. Οι επιπλέον γκρι γραμμές αντιπροσωπεύουν περιοχές τοπικής μαγνητικής διακύμανσης.(NASA). Όμως εδώ τίθεται ένα ερώτημα. Ποια είναι η αιτία ή αλλιώς η δύναμη που δημιουργεί τη ροπή έτσι ώστε ο μαγνητικός άξονας του Ήλιου να κινείται με μετάπτωση. Οι βαρυτικές δυνάμεις που προέρχονται από την έλξη της Γης και των άλλων πλανητών πρέπει να αποκλειστούν γιατί όλες περνούν από τα κέντρα των μαζών, δηλαδή από το κέντρο του Ήλιου, και δεν προκαλούν κανενός είδους ροπή. Τα μαγνητικά πεδία των πλανητών και του Ήλιου θα μπορούσαν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους ώστε να δημιουργηθούν ροπές, όμως πιστεύω πως είναι αρκετά ασθενή για να προκαλέσουν μία μετάπτωση του μαγνητικού άξονα του Ήλιου. Eκείνο λοιπόν που φαίνεται πιο πιθανό είναι ότι ο μαγνητικός άξονας του Ήλιου έχει μπει σε μετάπτωση μετά από μία σύγκρουση με κάποιο ουράνιο σώμα μεγάλης μάζας, το οποίο έδωσε την απαραίτητη ροπή για να ξεκινήσει αυτή η μεταπτωτική κίνηση. Στο παρακάτω βίντεο φαίνεται καθαρά πως η εφαρμογή μιας στιγμιαίας ροπής πάνω σε ένα περιστρεφόμενο γυροσκόπιο προκαλεί μετάπτωση στον άξονα περιστροφής του, γύρω από την αρχική θέση ισορροπίας. Στο συγκεκριμένο πείραμα η εφαρμογή ροπής είναι μικρή και η γωνία μετάπτωσης είναι μικρή. Είναι προφανές πως αν εφαρμόσουμε μία μεγαλύτερη δύναμη, που θα ασκήσει μεγαλύτερη ροπή, τότε θα έχουμε μία μεγαλύτερη γωνία μετάπτωσης και στο τέλος μία αναστροφή των πόλων του άξονα περιστροφής. (Προτεινόμενο πείραμα προς το πλήρωμα του διαστημικού σταθμού). Στο παρακάτω βίντεο παρατηρούμε πόσο εύκολα ο άξονας περιστροφής της σβούρας μπαίνει σε μια μεταπτωτική κίνηση , αποκλίνοντας από την αρχική του θέση έως και 90 μοίρες. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι αυτή η μεταβολή είναι επαναλαμβανόμενη σαν μια αρμονική ταλάντωση. Σύμφωνα με την αρχή της διατήρησης της στροφορμής , το διάνυσμα της στροφορμής δεν μεταβάλλεται, επομένως καθώς αυξάνει η γωνία της μετάπτωσης μειώνονται οι στροφές κατά μήκος του άξονα περιστροφής της σβούρας, έως ότου μηδενιστούν στην θέση των 90 μοιρών της μετάπτωσης. Παρόλα αυτά όμως η σβούρα συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από τον αρχικό άξονα περιστροφής διατηρώντας σταθερό το διάνυσμα της στροφορμής. Σ ένα περιβάλλον μηδενικής βαρύτητας λοιπόν είναι φανερό πως ο άξονας περιστροφής ενός ταχέως περιστρεφόμενου ουράνιου σώματος μπορεί να εμφανίζει μια μεταπτωτική κίνηση σε μεγάλο εύρος ( 0-180 μοίρες) και μάλιστα με σταθερό επαναλαμβανόμενο ρυθμό σαν μια αρμονική ταλάντωση. Κάτι ανάλογο πιθανόν να συμβαίνει και με τον μαγνητικό άξονα του Ήλιου, ο οποίος αναστρέφεται κάθε 11 χρόνια, εκτελώντας μια αρμονική ταλάντωση, χωρίς να μεταβάλλεται όμως η συνολική στροφορμή το Ήλιου. Ας παρακολουθήσουμε όμως προσεκτικά τι συμβαίνει στα παρακάτω βίντεο με την αναστροφή του άξονα περιστροφής της σβούρας. (Tippe top) Είναι προφανές ότι το διάνυσμα της ολικής στροφορμής του σώματος παραμένει σταθερό και δεν μεταβάλλεται μετά την αναστροφή του άξονα, σύμφωνα με τον κανόνα του δεξιού χεριού πριν και μετά την αναστροφή. Παρόλα αυτά όμως η φορά περιστροφής έχει αλλάξει παρατηρώντας τη φορά του βέλους. ΠΕΙΡΑΜΑ ΠΡΟΣΟΜΙΩΣΗΣ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΜΑΓΝΗΤΙΚΩΝ ΠΟΛΩΝ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Αν αντιστοιχίσουμε το παραπάνω φαινόμενο στην κίνηση του εσωτερικού πυρήνα του Ήλιου πρέπει να δεχθούμε ότι το μαγνητικό του πεδίο του δεν οφείλεται σε περιστρεφόμενα φορτισμένα σωματίδια, διότι κατά την αλλαγή φοράς περιστροφής όταν ο μαγνητικός άξονας βρίσκεται στον ισημερινό του Ήλιου, θα είχαμε και αλλαγή πολικότητας με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται η ίδια πολικότητα πάντα στην ίδια πλευρά του Ήλιου. Αυτό με αναγκάζει να προτείνω το μοντέλο του επιμήκη ραβδόμορφου μαγνήτη που δημιουργείτε από την πολύ πυκνή δομή των νετρονίων που δομούν τον πυρήνα του Ήλιου, έχοντας μια πυκνότητα παρόμοια με αυτήν ενός αστέρα νετρονίων. Αν και τα ελεύθερα νετρόνια έχουν μικρή διπολική μαγνητική ροπή, κάτω υπό συνθήκες υψηλής πυκνότητας είναι δυνατόν να δημιουργούν ισχυρά μαγνητικά πεδία. Είναι γνωστό πως τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκαν αστέρες νετρονίων με επιμήκη σχήματα, αλλά ακόμη και τα γαλαξιακά κέντρα δίνουν την εντύπωση ενός επιμήκους συμπαγούς κέντρου, πιθανόν μιας μαύρης τρύπας. Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω είναι δυνατόν να αντιστρέφονται οι μαγνητικοί πόλοι του Ήλιου, χωρίς να μεταβάλλεται η συνολική στροφορμή του συστήματος, απλά αλλάζοντας φορά περιστροφής ο εσωτερικός επιμήκης μαγνήτης νετρονίων. ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ. Σε ένα ελλειψοειδές ισχύουν οι παρακάτω τύποι που αφορούν την ροπή αδράνειας του. Μια ειδική περίπτωση ελλειψοειδούς ονομάζεται σφαιροειδές. |
Συγγραφέας :
Γεωργιτζίκης Γιώργος Archives
January 2018
Categories Ο ΗΛΙΟΣ ΣΑΝ ΑΣΤΡΟ ΝΕΤΡΟΝΙΩΝ
|